Alweer een week thuis!
Ik ben nu alweer een week thuis, dus nog even een laatste blog als afsluiting van een geweldige reis.
Allemaal bedankt dat jullie zo hebben meegelezen en gereageert!!
Ik heb een geweldige 2 maanden achter de rug, met voornamelijk ups en maar een paar downs. Daarnaast heb ik heel erg veel gezien en gedaan en ook veel meegemaakt, de dingen die ik soms in het ziekenhuis heb gezien waren erg intressant maar soms ook best heftig omdat het ziekenhuis in zo'n slechte staat was eigenlijk (in vergelijking met nederland). Daarnaast was het in het CBR soms wel heftig, maar voornamelijk helemaal super met de kinderen daar, zo blij dat ze waren als je binnenkwam en als je ze gewoon simpele aandacht gaf!
Ik heb gewoon heel veel geleerd in mijn tijd daar! En ik hoop dit voor mijn studie te kunnen gebruiken!
Ondertussen heb ik mijn foto's online gezet, als je ze wil zien klik dan op de volgende links, het zijn 2 mappen met foto's omdat het er teveel zijn voor 1 map.
* http://www.picasaweb.google.com%2F116903333567144552801%2FNepal%3Fauthkey%3DGv1sRgCMyTnPit662_Ag%23
En dan is ze alweer onderweg...
Toen Linda in juni vertrok zat ik vol gedachten...
- zal ze het redden, alles wat op haar pad zal komen zoals ziekte, allerlei onverwachte dingen?
- zal ze heimwee krijgen?
- zal ik haar niet heel erg missen?
Nu twee maanden later kan ik zeggen dat alles op alle fronten is meegevallen!!!! Linda heeft zich daar meer dan super weten te redden! Heimwee heeft ze niet gehad, alleen de 2 keren dat ze last van maag/darmen had, dacht ze wel eens 'wat doe ik hier', maar verder niet! Dus ik kan niet omschrijven hoe ongelofelijk trots ik op haar ben, 17 jaar en dan dit willen en vooral ook kunnen doen!!!!!
Dit is een levenservaring die ze echt nooit meer zal vergeten en die nog vaak ter sprake zal gaan komen. Ze heeft daar zoveel beleefd, dat is niet te omschrijven. Vooral haar laatste werkplek heeft heel veel indruk gemaakt en ze was toch behoorlijk gehecht geraakt aan de kinderen daar.
Voor mezelf kan ik zeggen dat ik haar natuurlijk wel gemist heb, maar niet zo erg als ik verwacht had. Het scheelt natuurlijk dat wij haar bezocht hebben en weten hoe of wat ze daar leefde! Ik ben echt heel blij dat we de reis gemaakt hebben, want wat snappen we haar nu goed.
Ik kreeg net een uurtje geleden een sms, ze zat in haar eerste vliegtuig, op weg naar Doha (Qatar), daar heeft ze een wachttijd van 4 uur en dan vliegt ze naar Zurich. Morgen om 11 uur 's ochtends zal ze landden op Schiphol.
Al met al kunnen we zeggen dat dit meer dan een super-ervaring is, die we iedereen kunnen aanraden!!!!
En wat zullen we allemaal weer blij zijn dat ze morgen weer veilig en wel thuis is!!!
Groetjes,
Danielle
typisch nepal...
Gister teruggekomen uit Chitwan, terwijl ik in de bus zat werd ik al een paar keer gebeld door iemand van de organisatie over het ophalen wat vandaag zou gebeuren.
Ik was net uit de bus en ik kreeg weer een telefoontje, dit keer met de mededeling dat ik niet terug kon gaan naar Banepa omdat het volgens mijn Hostvader te gevaarlijk zou zijn. Want ze hebben ergens op de weg naar Banepa een bus laten afbranden en er zou ook iets van een staking ofzo zijn...
Dus moest ik iemand uit het huis bellen om mijn spullen in te pakken en vandaag werden deze door het gastgezin naar mij toe gestuurd. En vandaar dat ik al vanaf gistermiddag vast zit in Kathmandu, terwijl ik hier ook wel al alles heb gezien.
Het zijn erg lange dagen want morgen vlieg ik ook pas om 20.30 en heb dus nog een hele dag van wachten eraan vooraf gaan...
Hoe vang je een koe???
Aangezien wij als we na het werk thuis zijn erg weinig te doen hebben... kijken we maar vanaf het balkon hoe een Nepalese man een koe vangt...
Het was als volgt: naast ons huis is een veldje waar een man met zijn 3 koeien elke dag zijn. 1 kalfje en 2 grote koeien. Nu waren de kleine en 1 van de grote losgebroken... Dus de beste man erachter aan, het probleem was dat de man niet zo slim was of je kan zeggen dat de koe erg slim was...
Elke keer als de man probeerde naar de koe toe te lopen liep de koe de andere kant op... na ongeveer een kwartier had de man het kleintje te pakken (duidelijk had het kleintje nog niet zoveel ervaring:D) Maar over de grote heeft de beste man zo ongeveer de hele avond gedaan!
Op een gegeven moment stond de 1 naast de andere koe die nog vast zat. Dus de man liep er op af en probeert de koe onder de vastgebonden koe langs te pakken te krijgen, wat natuurlijk niet werkt!!!
Na het eten was Mitch zo aardig en ging zijn hulp aanbieden bij de man, want de Nepalezen helpen de oude mensen niet meer omdat het zo vaak gebeurt! Maar ook Mitch kreeg de koe niet te pakken en wij bleven natuurlijk bij het raam staan kijken
We hadden een erg leuke avond, alleen maar door daar naar te kijken
Spellen
omdat dit de laatste week was voor het werk in het CBR nam ik maandag en dinsdag een tas vol met spelletjes mee die we in Nederland al gekocht hadden.
Ze waren erg blij met alles wat ze kregen, en als je iemand hier iets geeft worden ze gelijk erg verlegen wat heel leuk isom te zien! Een paar dingen hadden ze ook weer nodig, zoals de kleurspullen. Want er is 1 kind en zodra hij losloopt is niks meer veilig en vernielt hij al het papier/plastic eigenlijk bijna alles wat hij tegenkomt of hij haalt het gewoon uit de kast!! Hierdoor zijn ze steeds nieuwe dingen nodig!
Nog maar 1 dag werken en dan zit het er al op, ik zal de kinderen wel gaan missen want het zijn echte schatten!
Dit weekend naar Chitwan en maandag wordt ik door de organisatie opgehaald om mijn laatste nacht in Thamel te verblijven en dan dinsdagavond vlieg ik alweer richting huis! het is erg snel gegaan en ik zal de gezelligheid in het huis erg missen!
groetjes
CBR
Er is weer een nieuw dieptepunt bereikt bij het CBR gebouw, 1 redelijke regenbui en de vloer stond onder water! dus alle kinderen hup van het kleed naar de verhoging waar de stoelen ook staan. En dit was tijdens/na de lunch dus alle kinderen werden nog eens super druk ook!
Achteraf moest ik erg lachen!!
De kinderen raken echt al aan je gehecht (tenminste dat idee heb ik) een aantal komen al echt naar je toe en beginnen te lachen als ze me zien! met een paar is het heel leuk om met ze te spelen of stoeien!! zo loop ik regelmatig met 2 jongetjes te spelen, die eigenlijk helemaal niet gehandicapt zijn, ze hebben alleen maar wat gedragsproblemen...
Groetjes
Festival
Gister was er in Bhaktapur een groot festival, waar wij natuurlijk als toeristen moesten gaan kijken
Het feest was om de overledenen te herdenken, mensen die iemand verloren hadden liepen met een soort van beeld met foto's van diegene door de stad. Daarnaast was er veel muziek en werd er door de kinderen traditioneel gedanst. Dat houd in dat ze met stokken dansen en tegen elkaar aan slaan, wat ze precies doen is erg lastig uit te leggen.
Het was in ieder geval heel druk in de stad, maar wij hebben ons prima vermaakt! het ging de hele middag zo door en omdat we ergens hoog zaten konden we het ook nog wel redelijk zien
Nieuw project
Na vorige week een week ziek thuis zijn geweest, zou ik gister met mijn nieuwe project beginnen.
De organisatie had bedacht dat ik het Care project wel op een school hier in Banepa zou kunnen doen. Dit werk bleek alleen maar te bestaan uit het engelse lesgeven aan de allerjongste kinderen... Dit was dus niet wat ik wou! Dus gister na het werk gelijk de organisatie gebeld en vandaag kon ik gelijk ergens anders beginnen.
Ik zit nu in het CBR, dit is een dagcentrum voor gehandicapte kinderen in Bhaktapur. Hier kunnen verstandelijk en lichamelijk gehandicapten heen. Mijn eerste indruk was, dat dit een heel oud gebouw is, ik denk niet dat er in Nederland in zo'n gebouw met zo weinig voorzieningen zo'n centrum mag zitten! Het is er namelijk heel erg klein, ik denk dat de gemiddelde benedenverdieping in een huis in nederland 2x zo groot is als de ruimte die ze daar hebben!
Ze hebben in het centrum zo rond de 20 kinderen zitten denk ik, in verschillende leeftijden, de jongste is 5 jaar en de oudste is zo rond de 21! De kinderen zijn allemaal erg blij als je er bent, en aandacht voor ze hebt. Ze beginnen helemaal te lachen en sommige kwamen al gelijk naar me toe om te spelen! De communicatie is wat lastig, omdat de kinderen alleen maar Nepali spreken en ik kom niet verder dan 'namaste' wat betekent hallo!
Op de grond ligt een groot kleed waar een aantal kinderen bijna de hele dag op ligt en de rest zit voornamelijk in stoelen. Het wordt mijn taak dan ook om wat fysiotherapy te doen en om met de kinderen te spelen. Ook moet ik de kinderen helpen met eten die dat niet zelfstandig kunnen, oftewel het echte carewerk!
Morgen echt beginnen met meedraaien, want vandaag heb ik voornamelijk gekeken.