Ik zal voor de verandering eens vertellen hoe het leven er hier aan toe gaat.

Elke ochtend moeten wij met de bus naar Bhaktapur, om bij het ziekenhuis te komen. De bussen rijden alleen niet op een vast tijdrooster zoals wij gewend zijn in Nederland. Er is bijna altijd wel een bus bij de hoofdweg, die naar Bhaktapur rijdt. Of er genoeg plaats is om te zitten is altijd maar de vraag, de buschaffeurs en 'condecteurs' willen zoveel mogenlijk mensen in hun bus dus als alle stoelen bezet zijn moet je maar staan.Zelfs als het gangpad helemaal vol staat komen er nog mensen in.

Als wij vanaf de bus naar het ziekenhuis lopen, moeten we altijd langs de taxistandplaats en over Durbar Squere. Op Durbar Squere begint het al... allemaal jongens die ons als gids willen rondleiden, je zou zeggen dat ze ons wel zouden herkennen aangezien we er elke dag langs komen. Maar ze blijven het elke dag weer proberen. Na Durbar Squere komt de taxistandplaats en ook hier is de standaard vraag: ' Taxi?, good price for you to Kathmandu'

In een winkel wordt je gelijk bestormd door de winkelier, ik was laatst op zoek naar schoenen, met een hakje maar ik wou zwart en als ik vroeg of ze dat hadden, wees de winkelier heel andere schoenen aan. Bijvoorbeeld vreselijk lelijke sandalen of slippers...iets heel anders dan dat ik wil!

In het ziekenhuis heeft iedereen respect voor de dokters (ook al zijn sommige vreselijk bot!) Ik heb in de 3 weken dat ik hier ben, denk ik de helft doorgebracht inde Chemo ward. Dit is de zaal waar de verpleegkundige zitten en waar patienten meerdere dagen chemo krijgen. In Nederland moeten de verpleegkundige het zorgen doen, bijvoorbeeld wassen, naar het toilet begeleiden, eten rondbrengen enz. Hier worden deze taken allemaal door familie gedaan of de patient moet zichzelf redden. Verpleegkundigen hier zijn er om bloedruk op te meten, medicijnen of bloed toe te dienen. Daarom is er voor ons ook erg weinig te doen als vrijwiligers.

Een korte weergave van hoe het er hier aan toe gaat.

Groetjes