Na vorige week een week ziek thuis zijn geweest, zou ik gister met mijn nieuwe project beginnen.

De organisatie had bedacht dat ik het Care project wel op een school hier in Banepa zou kunnen doen. Dit werk bleek alleen maar te bestaan uit het engelse lesgeven aan de allerjongste kinderen... Dit was dus niet wat ik wou! Dus gister na het werk gelijk de organisatie gebeld en vandaag kon ik gelijk ergens anders beginnen.

Ik zit nu in het CBR, dit is een dagcentrum voor gehandicapte kinderen in Bhaktapur. Hier kunnen verstandelijk en lichamelijk gehandicapten heen. Mijn eerste indruk was, dat dit een heel oud gebouw is, ik denk niet dat er in Nederland in zo'n gebouw met zo weinig voorzieningen zo'n centrum mag zitten! Het is er namelijk heel erg klein, ik denk dat de gemiddelde benedenverdieping in een huis in nederland 2x zo groot is als de ruimte die ze daar hebben!

Ze hebben in het centrum zo rond de 20 kinderen zitten denk ik, in verschillende leeftijden, de jongste is 5 jaar en de oudste is zo rond de 21! De kinderen zijn allemaal erg blij als je er bent, en aandacht voor ze hebt. Ze beginnen helemaal te lachen en sommige kwamen al gelijk naar me toe om te spelen! De communicatie is wat lastig, omdat de kinderen alleen maar Nepali spreken en ik kom niet verder dan 'namaste' wat betekent hallo!

Op de grond ligt een groot kleed waar een aantal kinderen bijna de hele dag op ligt en de rest zit voornamelijk in stoelen. Het wordt mijn taak dan ook om wat fysiotherapy te doen en om met de kinderen te spelen. Ook moet ik de kinderen helpen met eten die dat niet zelfstandig kunnen, oftewel het echte carewerk!

Morgen echt beginnen met meedraaien, want vandaag heb ik voornamelijk gekeken.